Er zijn geen wolken meer ... al denken we aan meer

Ik zit middenin de trieste dagen Ik denk vaak aan de doden, er middenin Bij ma en pa en pépé en een jonge man Mijn tante en mijn meter, er tussenin Nog vaker zit ik op café Ik denk er aan de doden Bij Baziel in Gent krijg je nootjes bij een trippel Een advocaatje bij de koffie Ik denk er graag aan de doden Ik heb er geen kou Een berenmuts over mijn hoofd en oren Zij houden mij warm Het is goed nu Maar nog warmer Toen zij leefden © hans h.

Wellicht Ik zal altijd "wellicht" schrijven Wat niemand leest Tot ik niets meer voel Geen honger mij nog raakt De tong heeft afgehaakt De klok al stil gevallen Daar aan de muur haar klacht Om meer weer minder windt Dan november grijs om wijs © hans h.

Buiten groeit het donker Vlugger dan het licht Het werkt er op sensoren Niemand gaat er voorbij Is er al voorbij Het regent er Op een net nog Niet gevallen blad Dakloos, hangende In een druppel aan de goot Blijft het donker Buiten Binnen In een glimlach Op haar lippen Het schemerlicht van een kleine lamp Op de warmte van haar huid © hans h.

POLAROID als in een droom is elke reis een splinter vrijheid een roman zonder interpunctie waarin een kat lang na middernacht een verlaten straat oversteekt een insect vangt bij volle maan de slag van zee nabij waarbij een stad alleen vuurtoren en baken voor een handvol uitgestrooide sterren is zaailingen in een nachthemel waarin mijn vriendin slaapt ik neem een foto ik schrijf haar een brief over de kat de straat het insect de zee de stad de maan de sterren heen © hans h.

Ontnuchtering De reutel van de ooit nuchtere dakloze bedelaar aan de ingang van het station Brussel-Zuid De obscene kleuren van de neon uithangborden van cafés, bars en restaurants aan de overzijde De weeë geur van koffiekoeken, pizza, sushi, hamburgers, wafels, hotdogs in en door de gangen Het ratelen van de wielen onder de koffers van voorbijgaande reizigers over de oneffen stenen Op een ochtend in november . . . De lege dichtersbankjes op het Victor Hortaplein . . . © hans h.

Alzo sprak mijn lief Als je een gedicht Schrijft met breinaalden Past het je meestal niet Altijd een maat te groot Of een steek teveel Opgehaald © hans h.

Aan den Ijzer Ze zijn weerloos Ze zijn zwijgzaam Hun sporen slijk Hun paarden moeras Hun vel doorboord Ze zijn moerasruiters Ze zijn hun trots Ze zijn hun woord Onthoofd                 © hans h.

Foto©Fien Hanssens