Er zijn geen wolken meer ... al denken we aan meer

Ik ben moeilijk te doorgronden Ik weet dat wel Ik ben als een kudde geiten Die elke avond voorbij je huis rennen Met klingelende bellen Ik ben dat eentje dat stilstaat en Je recht in de ogen kijkt Terwijl je scherp stelt En net voor je afdrukt Met de klik van de sluiter van je fototoestel Ben ik alweer weg Dat is net het leuke Van ik en jij te zijn. © hans h.

Paxos II Stilte is er nooit En altijd Dichtbij de zee die zingt Zij tikt haar keien wit Het regent er Parels wanneer de olijfboom Bloesemt in lichtgroen Glijden witte meeuwen aan Tijd glimt er In fabels, vuurvliegjes in mei Verhalen van wie ooit En nog een mythe is Uilen wieken er zilver Over kraaien met witte ruggen Doorheen valleien Wit op groen Is er altijd wind Al denk je van niet Draait tijd de dagen om In alle tijd opnieuw Is er tijd                                    © hans h.

Athene Zij hield van het elastiekje rond mijn linker pols Ik van de spanning van haar string Nochtans ben ik geen bureaucraat, noch dichter Eerder een langeafstandsloper naar                                                               © hans h.

Pff, ik had zin, daarnet toch, om een gedicht te schrijven Over de vrije meningsuiting en de gevolgen van het jezelf Daardoor te kijk zetten, als het ware jezelf in je blootje te zetten. Tenminste voor even maar ... Dat voor even maar kan echter ver dragende consequenties hebben. Daarom heb ik het maar niet gedaan. In plaats daarvan heb ik mijn gitaar genomen En zelfs nog niet mijn elektrische maar mijn Spaanse flamenco gitaar. Wel elektrisch versterkt, echter niet te luid Want dat geeft feedback En heeft even grote gevolgen als in je blootje staan. Gelukkig met de ramen dicht en de gordijnen toe.                                                               © hans h.

Ik was onlangs aanwezig op de prijsuitreiking van een poëziewedstrijd Een niet zo onbelangrijke poëziewedstrijd in een kleine provinciestad Reden was dat ik als een van de juryleden gevraagd was om uit meer dan 700 gedichten Een keuze te maken die enigszins poëtisch verantwoord was We konden het vinden met elkaar, tenminste de jury en ik Zoveel talent en weinig uitverkorenen, zoals meestal bij zulke gelegenheden Waar ik mij grote vragen bij stel, want wat kan je daar mee aan met zo'n prijs Hoe ga je daar mee om als je zoiets wint behalve even zwaaien met een ondermaatse cheque Wat dan ook gebeurde Die vraag hoef ik mij gelukkig niet te stellen, bij deze verder met het verloop Van laureaat naar laureaat en tussendoor _ en ik kon er tussendoor even niet bij Kwam een jonge dame, winnaar van een andere nog grotere literaire prijs Haar gedichten voorlezen voor een heel aandachtig publiek waarvan ik Er één was Het voorlezen voor een goede gage was wel meegenomen voor...